Pierwotna a wtórna niedoczynność tarczycy
Tarczyca to jeden z najważniejszych narządów ludzkiego organizmu. Jej zadanie polega na regulowaniu całości metabolizmu. Choroby tarczycy to choroby społeczne, dlatego ich diagnostyka jest bardzo ważna.
Gruczoł ten w żadnym przypadku nie jest autonomiczny. Jego praca regulowana jest poprzez przysadkę (bezpośrednio), oraz podwzgórze (pośrednio). Te 3 narządy tworzą, więc jedną z najważniejszych osi ludzkiego ciała- oś podwzgórzowo- przysadkowo- tarczycową.
Niedoczynność tarczycy to jedno z najczęstszych schorzeń tarczycy. W większej ilości przypadków związana jest z płcią żeńską.
Kobiety powinny, więc okresowo (najlepiej raz w roku) kontrolować stężenie TSH (tyreotropina wytwarzana jest przez przysadkę). Sama analiza wyniku badania (norma to 0,4- 4,0 mIU/ l) nie jest trudna, ale warto by dokonał jej lekarz prowadzący.
Niedoczynność tarczycy podzielić można na pierwotną oraz wtórną. Postać pierwotna związana jest uszkodzeniem miąższu tarczycy. Nieprawidłowy miąższ nie jest w stanie produkować dostatecznej ilości hormonów i w związku z tym przysadka usilnie go do tego „namawia”- co powoduje wzrost stężenia TSH. Opisana powyżej niedoczynność pierwotna jest najczęstsza. Do mniej licznych przypadków należy niedoczynność wtórna, która związana jest z uszkodzeniem wyższych pięter opisanej powyżej osi. W tych postaciach TSH jest obniżone lub w normie- dlatego należy pamiętać o tym, że obniżony poziom TSH nie zawsze oznacza nadczynności, a może wskazywać na wtórną niedoczynność tarczycy. W takich wypadkach rozstrzygające jest badanie stężenia hormonów tarczycy.